تنهایی انسانها !

تنهایی کلا مقوله عجیبی ست

سراغ آدمی میاد

با حوادث روز و ماه و سن و سال و فصل و . حضورش کمرنگ و گاه چمبره میزند روی روح و روان و جان آدمی

وقتی روح شما یه روح بزرگ را تجربه میکند ، تنهایی رو فراموش میکند

تنهایی هست ولی حضورش ناچیزش وقتی شما کسی را در می یابید که سالها دلتان میخواسته تابلوش را نقاشی کنید یا شعرش را بسرایید

وقتی همچین کسی را در اطرافتان حس میکنید ، تنهایی کمرنگ میشود.

من این را تجربه کرده ام

شیرین است شیرین و دلربا

اما افسوس که شما در کنار یه روح نازنین نه کنترل خودتان را دارید و نه او را !

تا میخواهید دفتر شعرتان را باز کنید که بشکفید

یهو می بینید که نیست و شما تنهاتر از قبل شده اید !

افسوس